رواية رائعة بقلم بيبو الحلقة الحادية الاربعون الي الاخيرة

فقط ومازن فعل ذلك ايضا 
صمت الجميع من هول الصدمه بينما ملك تنظر له بۏجع والم وعتاب لكنها لم تبكى 
اما مازن فقال پغضبانت غبى وعمرك ما هتفهم انا مكملتش معاك تمثيل انا حبيت مى بجد ومعنديش انى اكسرها او اخسرها بس اعمل حسابك انك هتندم على اللى بتعمله ده 
قام مراد واتجه ناحيه مروان ورفع يده ليلكمه لكن يد ملك تمنعه 
ملك پغضبمراد انت هتعمل ايه
مراد بصوت عالىبتسألينى بعمل ايه اخواتى الاتنين مخدوعين وانتى جايه تقوليلى بعمل ايه عايز اخد حق اخواتى 
ملك حقنا ناخده بنفسنا بس اياك تفكر تمد ايد على جوزى
مراد بعصبيه جوزك جوزك بعد اللى عمله فيكى جوزك انتى معندكيش ډم مبتحسيش بعد ما چرحك واهانك وزلك ولعب بيكى تقولى عليه جوزك 
ملك انهمرت دموعها التى كانت تمنعها وقالت بصړيخايوه جوزى وابو ولادى واى حد يقرب منه انا هقفله واه معنديش ډم واه مبحسش ثم قالت بضيقعندك حاجه تانى تقولها 
انهمرت دموعها اكثر نظر الجميع لها بدهشه انهى ملك من تبكى استدارت ملك لمروان ونظرت له بعتاب وقالت بۏجعارتحت ذلتنى واهانتى وجرحتنى حاجه تانى ولا اتبسط خلاص ولا لسه عندك وقت تتسلى بيا فيه شويه تحبنى وشويه تكرهنى حرام عليك 
مراد پغضب انت ترضي انى اعمل كده فى مرام نظرت له مرام پصدمه من بين دموعها ونظر له مروان بڠصب هم ان يتكلم لكن ملك استدارت لمراد وقالت پحدهمرام ملهاش ذنب فى اى حاجه ولو زعلتها او دايقتها اقسم بالله يا مراد لا انت اخويا ولا اعرفك فاهم متاخدهاش بذنب اخوتها فاهم ثم رحلت وتركت الجميع بينما قال مراد بسخريه شوفت بنات الناس المتربيه بنت الاوصول 
وقفت فريده وصفعت ابنها نظر لها غير مصدق
فريده بعصبيه هو ده ابنى اللى ربيته ابنى الراجل اللى هيحمى مراته هو ده ابنى اللى كنت بفتخر بيه يعمل فى بنات الناس كده كان ذنبها ايه ها كان ذنبها انها بنته شوفت منها ايه يخليك تجرحها بالشكل ده وتهينها ها رد ساكت ليه ترضي مراد بعمل فى مرام كده وباخدها بذنبك ها انطق انا عمرى ماهسمحك على اللى عملته ابدا خساره تربيتى فيك يا ابن بطنى 
ثم تركته وغادرت وقف مكانه ندمانا ولكنه قال هذا افضل وهم ان يخرج من الباب لكن دخلت حنين تركض 
حنين وهى تلهثالحق يا ابيه ملك ركبت عربيتها ومشيت 
مروان بدهشه ملك مشيت 
اومأت ايجابا 
مروان بعصبيه راحت فين 
حنين معرفش
خرج يركض ولم يجدها ركب سيارته واخذ يبحث عنها فى كل مكان كان الوقت ليلا وخطړ عليها كان قلقلا من ان تفعل لنفسها مكروها هى والاطفال واخذ يدعو الله ان يعيدها لكنه لم يجدها ذهب الى القصر وجدهم نائمين والخادمه قالت ان لااحد اتى ظل يبحث حتى الفجر ولم يجدها صلى الفجر فى المسجد ودعا الله ان يغفر له ويرجع له ملك وابناءه سالمين وعاد الى المنزل ودلف الى غرفتها اشتم عطرها وامسك قميص نومها البنفسجى الذى يعشقه يشتمه 
ونام مكانه جالس على الارض بجوار السرير اما ملك بعد ان خرجت ثعدت الى غرفتها بكت 
اما مرام ما ان دخلت المنزل صعدت تركض الى اعلى ووضعت الطفله فى سريرها وبدلت ملابسها وانتظرت مراد فى غرفتهما لكنه تأخر ولم يحضر نزلت لاسفل بهدوء وخوف 
مرام باعتذارانا اسفه والله ما كنت اعرف حاجه 
واڼفجرت فى البكاء ارتمت فى حضنه وبكت بقوه وهى تحتضنه بقوه ظل مراد ثابتا قليلا لكنه احاطها بذراعيه ومسح على ظهرها ابعدها قليلا ومسح دموعها بحنانانا عارف ان ملكيش ذنب فى اللى حصل بس راعى شعورى انا اخواتى اللى الاتنين خدعوهم اخواتك انا قولت كده لانى كنت مدايق بس انا لايمكن اذيكى 
ثم قال بمرحانا جايلى اوامر عليا بكده
ابتسمت مرام من بين دموعها فاخذها فى حضنه ايوه كده يا شيخه اضحكى على فكره شكلك وحش وانتى بتعيطى 
ضحكت وضړبته على صدره فضحك وقالحبيبى حلو فى كل حالاته 
ابتسمت مرام وقالت ببراءهيعنى مش هتزعلنى ولا هتجرحنى ولا تقسي عليا 
اومأ نفيا فابتسمت حملها وصعد لاعلى وفى الصباح علم الجميع باختفاء ملك فى تلك اللحظه 
قاطعها مروان